Πόσες και πόσες φορές δεν διαπληκτίστηκα με φίλες μου που μου εξηγούσαν ότι είναι αρετή να ξέρεις πότε να κλείνεις το γαμώστομα σου. Και δεν λέω για ατάκες που με ρεζίλεψαν. Με αυτές γελάω ακόμα. Μιλάω για την έκθεση. Όταν λες κάτι, περιμένεις μια αντίδραση που θα σε δικαιώσει και αν η αντίδραση δεν είναι η θεμιτή έχεις ανεπανόρθωτα εκτεθεί και εσύ και τα αισθήματα σου και οι απόψεις σου.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να κρατήσω τον χρυσό για την πάρτη μου, αλλά αυτό το αλάφρωμα που νιώθεις όταν τα έχεις πει όλα και τα έχει πάρει πια το ποτάμι, μπορεί να είναι και πλατίνα.
Υπάρχει κάτι οξύμωρο όμως στη σχέση μου με την σιωπή.
Παρ' ότι υπήρξα πολύ λίγες φορές στη ζωή μου σιωπηλή, γοητεύτηκα από ανθρώπους σιωπηλούς. Είναι εκείνη η αίσθηση μυστηρίου που σου αποπνέει εκείνος ο λιγομίλητος τύπος σε μια παρέα. Εκείνος που ακούει μια συζήτηση απόμακρος, ίσως λίγο απαξιωτικά και δεν μιλάει παρά μόνο για να πει μία ατάκα, με εκείνο τον στόμφο που σε πείθει ότι μέσα της κρύβεται η ουσία μιας συζήτησης δύο ωρών. Τι δέος Θεέ μου!!!! Παραμυθιάστηκα πολλά χρόνια με αυτήν την υπέροχη διαφορετικότητα. Και το ακατάκτητο της.
Με εξίταρε τόσο πολύ το ότι ο άλλος δεν έκθετε τον εαυτό του, που συνειρμικά τον ταύτιζα με θησαυρό. Έναν θησαυρό που θα καιγόμουν για να τον ανακαλύψω. Εγώ και μόνο εγώ.
Όλο αυτό έχει άλλη βαρύτητα όταν γίνει χρόνια πραγματικότητα. Επίσης, είναι διαφορετικό όταν συμβαίνει σε μια φιλία και σε έναν έρωτα. Σε έναν τέτοιο έρωτα η αποπλάνηση είναι μοιραία. Είναι κάτι που ο καιρός στο φουντώνει, είναι σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Όταν θα σου αποκαλυφθεί ένας τέτοιος άνθρωπος, θα είναι το όγδοο θαύμα του κόσμου. Και αυτό δεν θα είναι του αρχαίου, αλλά του σύγχρονου και εννοείται όλο δικό σου.
Και ξαφνικά, πέφτει το πέπλο εκείνο του μυστηρίου και σου αποκαλύπτεται αυτός ο θησαυρός. Εντάξει, κόπιασες αλλά τον βρήκες.
Το κλειδί τελικά δεν ήταν και τόσο καλά κρυμμένο, εσύ δεν το έβλεπες. Το παίρνεις ευλαβικά, ξεκλειδώνεις το συρτάρι και διστακτικά το ανοίγεις. Διστακτικά γιατί στο περιεχόμενο αυτού του συρταριού έχεις επενδύσει πολλά.
Το συρτάρι είναι ανοιχτό, εσύ κάθεσαι και το κοιτάς με έκπληξη. Δεν υπάρχει κάτι να σε βοηθήσει τώρα, ούτε μία δικαιολογία.
Το συρτάρι είναι άδειο.
Πάρε το απόφαση. Το συρτάρι δεν άδειασε τώρα, πάντα ήταν. Ο θησαυρός δεν έκανε φτερά, δεν υπήρξε ποτέ.
Συγκεντρώσου και θυμήσου. Εξαπατήθηκες.
Αυτό νομίζω ήταν μία από τις μεγαλύτερες πλάνες της ζωής μου.
Με τα χρόνια αυτός ο άνθρωπος θα σου πετάξει κάποια ψίχουλα ακριβώς την ώρα που θα βρίσκεσαι σε συναισθηματική απελπισία και θα ψάχνεις το κάτι παραπάνω, ώστε να το καταπιείς αμάσητο. Είναι και αυτό ένα ταλέντο.
Όταν η παρέα θα μιλάει για πολιτικά αυτός θα σιωπήσει. Όταν θα μιλάνε οι άλλοι για αξίες ζωής εκείνος θα βρει την ευκαιρία να πάει προς νερού του. Και τα χρόνια περνάνε και εσύ αναρωτιέσαι τι πάει λάθος σε αυτόν τον τύπο. Ούτε τι ψηφίζει δεν ξέρεις, την άποψη του δηλαδή για τις παραμέτρους που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν την κοινωνία στην οποία θα ήθελε να ανήκει.
Αυτός ο τύπος πάσχει και από χαμαιλεοντισμό (αν υπάρχει τέτοια λέξη η την επινόησα μόλις τώρα), ανάλογα την παρέα αλλάζει και την στάση ζωής του για να είναι αρεστός στους υπολοίπους που εκφράζουν το κατιτίς τους. Εσύ το ονόμασες έξυπνη προσαρμοστικότητα.
Δεν είναι πως δεν έλεγε την άποψη του από θέση, είναι ότι δεν είχε άποψη, ούτε θέση. Αυτού του τύπου οι άνθρωποι δρούνε από ένστικτο επιβίωσης. Και μόνο. Δεν υπάρχει καμιά φιλοσοφία πίσω από αυτό, καμία στάση ζωής. Συνήθως συμπεριφέρονται σαν καθρέπτες. Αν την δεδομένη στιγμή κάποιος απέναντί τους, τους δείχνει το καλό, θα το μιμηθούν γιατί αυτό θα τους εξυπηρετήσει. Μπορώ να δώσω δεκάδες χαρακτηριστικά σε έναν τέτοιο άνθρωπο μα ο τυχοδιωκτισμός περικλείει τα περισσότερα και γεννάει τα υπόλοιπα.
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε πώς άλλαξε κάποιος? Η ζοφερή αλήθεια όμως είναι ότι δεν άλλαξε ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν ήταν κάτι. Λειτουργούσε σαν καθρέπτης και αντανακλούσε εσένα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε πουλήσει μόλις βρει κάτι βολικότερο, που θα τον εξυπηρετεί στην εκάστοτε περίσταση. Μνήμη δεν έχει, το υπογράφω. Και όταν δεν είπε κάτι ήταν γιατί απλά δεν είχε κάτι να πει. Η συμπεριφορά του, η ζωή του και οι επιλογές του είναι πάντα σε άμεση συνάρτηση με τους ανθρώπους που έρχεται σε επαφή. Το κακό, κακό θα φέρνει και το καλό σίγουρα όχι κάτι καλύτερο.
Τώρα η επιμονή μου να εξιδανικεύω καταστάσεις με εγκατέλειψε, για να πάρει τη θέση της η ανάγκη μου να κατανοήσω γιατί αντιλήφθηκα τόσο αργά, πόσοι τέτοιοι κυκλοφορούν εκεί έξω.
Τώρα μπορώ να κυλιστώ στο πάτωμα και να γελάσω υστερικά για τις φορές που νόμιζα πως είχα επιρροή πάνω τους γιατί τάχα με εκτιμούσαν. Κουμάντο έκανα. Μόνο αυτό.
Δεν αποπλανήθηκα, παραπλανήθηκα. Άτιμε έρωτα. Αχόρταγε για το τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου