Γιαλαντζί ντολμάς

Τέσσερις ώρες. Ολόκληρες. Τόσες μου πήρε για να ετοιμαστώ.
Άδειασα όλη μου την ντουλάπα. Τα φόρεσα όλα, με διάφορους συνδυασμούς για να καταλήξω σε αυτά που σκεφτόμουν μέρες τώρα για πιο κατάλληλα.
Χτένισα τα μαλλιά μου και μετά ξαναλούστηκα. Ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό μπορώ με αυτά τα δάχτυλα να ζωγραφίσω έναν τοίχο με ραπιδογράφο αλλά είναι εντελώς άχρηστα όταν πάνε να ασχοληθούν με τρίχες. Τρία τέταρτα έκανα να βαφτώ και τελικά τα μάτια μου έμοιαζαν με μάτια κατεψυγμένου μπαρμπουνιού. Ξέρετε, εκείνο το βλέμμα το εξόφθαλμο. Το κραγιόν πολύ κόκκινο. Ξέφυγε και λίγο. Άντε, πάλι απ' την αρχή. Τρέχω πάνω κάτω στο σπίτι και ψάχνω εκείνα τα υπέροχα σκουλαρίκια, δεν θα τα βρω. Το σπίτι μοιάζει με την Γκουέρνικα. Βομβαρδισμένη, όχι πριν. Θα γκρινιάξει πάλι όταν γυρίσουμε.
Λοιπόν, με τσεκάρω την ώρα που φοράω τις γόβες μου, εκείνες που στο μισάωρο μου κόβουν τα πόδια. Αποτρίχωση, μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλιά, μακιγιάζ, ντύσιμο όλα οκ. Προσπαθώ να χωρέσω στο μικροσκοπικό τσαντάκι όλα μου τα υπάρχοντα, γαμώτο τα θέλω όλα και ας μην έχω πάει ποτέ στη ζωή μου να φρεσκαριστώ.

Το ταξί αργεί, η εκδήλωση έχει πόρτα. Αγχώνομαι. Όχι αρκετά όμως για να μην ξανά ανέβω στο σπίτι, που πας κοπελιά χωρίς άρωμα? Ο δρόμος έχει πολύ κίνηση, το κινητό χτυπάει και ο καλός μου αγχώνεται αν θα προλάβω. Κατεβαίνω στην αμερικάνικη πρεσβεία και το κόβω με τα πόδια.

Με την μαύρη μου τουαλέτα, σαν από άλλο πλανήτη, περπατάω γρήγορα δίπλα στην κίνηση. Πειράγματα, κορναρίσματα, σκουντουφλώ. Τελευταία στιγμή το έσωσα. Με φαντάζομαι να πέφτω και να σαβουριάζομαι και κρυφογελώ. Να φεύγουνε τσαντάκια στον αέρα, τι γελοίο που θα ήταν με όλη αυτήν την παρέλαση από αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα μου.

Επιτέλους φτάνω. Που είναι η πόρτα τώρα, σύνελθε μπροστά σου είναι, σκέφτομαι. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Θέλω να δω την αντίδραση του όταν με δει. Δεν με έχει ξαναδεί τόσο περιποιημένη. Όχι ο καλός μου, ο άλλος. Με κοιτάζει καθώς ανεβαίνω τις σκάλες. Πατάω λίγο φόρεμα. Υποδέχεται τον κόσμο. Πλησιάζω από το πλάι και πριν του σκάσω το φιλί στο μάγουλο του λέω ''Σου πάει το ροζ'' και εξαφανίζομαι.
Τελειώνει η εκδήλωση και δεν ξέρω που είναι. Θα τον δω στη δεξίωση.

Σκανάρω τον χώρο, τα βλέμματα μας διασταυρώνονται συνέχεια. Μετά από μία περιπλάνηση στην αίθουσα που την λες και χορευτική πιρουέτα, έρχεται κοντά μου. '' Τι κάνεις, πετάς μια κουβέντα και εξαφανίζεσαι έτσι''. Ίσα που προλάβαμε να πούμε δυο κουβέντες και χαμογελώντας με ένα αστείο του, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον καλό μου που πλησιάζει. Πως το κατάφερνε αυτό, ποτέ δεν κατάλαβα. Να με αφήνει να διασκεδάζω ένα ολόκληρο βράδυ μόνη μου και μόλις με πλησιάσει ο άλλος, να βρίσκεται δίπλα μου σαν τον αστυνόμο Σαΐνι.

Απορρίπτει, διακριτικά πάντα, την πρόταση του άλλου για την συνέχεια της βραδιάς λέγοντας ότι έχει κλείσει τραπέζι σε ένα πανάκριβο αγαπημένο μου εστιατόριο. Εγώ γιατί το μαθαίνω τώρα, αναρωτιέμαι και πάω να σκάσω από το κακό μου. ''Μήπως μωρό μου να ακολουθήσουμε την παρέα?'' τον ρωτάω επιστρατεύοντας όλη την γλύκα μου. Μέσα σε πέντε λεπτά έχει δημιουργήσει μία δεύτερη παρέα να μας ακολουθήσει.

Οδηγεί με κατεύθυνση το μαγαζί. Ψάχνει το χέρι μου με το δικό του. Εγώ είμαι κρυφά θυμωμένη μαζί του. Τι τύψεις που έχω. Γυρνάω, του χαμογελάω και του χαϊδεύω τον σβέρκο, ξέρω πόσο του αρέσει. Ξέρω επίσης πως δεν είναι χαζός. ''Είσαι τόσο όμορφα ντυμένη σήμερα που ήθελα να πάμε κάπου πιο καλά'' μου λέει. Τι είπα, χαζός? Κάθε άλλο.
Κοιτάζω έξω τα φώτα της πόλης και αναρωτιέμαι γιατί έκανα τόσο κόπο για να αρέσω τόσο πολύ σε έναν άλλον άντρα. Λες και την επόμενη φορά που θα με δει, δεν θα φοράω τζιν και φλατ μπότες με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά  και χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Τελικά ποιον κοροϊδεύω, εμένα, τον άνθρωπό μου η τον άλλον? Τόσος κόπος για να σαγηνεύσω έναν άντρα που θέλει από εμένα την επιβεβαίωση ότι απλά μπορεί. Πόσο αστεία είμαι. Με αναστατώνει.

Προσπαθώντας να βγάλω το μακιγιάζ μου και φορώντας ένα τεράστιο μακό μπλουζάκι, κοιτάζω στον καθρέφτη τα απομεινάρια της μπογιάς. Εκείνη την στιγμή, στριφογυρίζουν όλα στο μυαλό μου. Σήμερα ήμουν ένας γιαλαντζί ντολμάς. Ένας ωραιότατος περιποιημένος ντολμάς. Έχει και αυτός την νοστιμιά του δεν λέω, αλλά δεν παύει να είναι γιαλαντζί. Σκέφτηκα καθώς κατευθύνομαι στο κρεββάτι μας και παίρνω μια μεγάλη αγκαλιά τον έρωτα. Τον υπαρκτό. Όχι τον γιαλαντζί.