Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα


Κάπου διάβασα πως οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα και μου άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισα να γράψω κάτι γι' αυτό.
Το αποτέλεσμα ήταν να γράφω και να σβήνω προτάσεις συνέχεια. Δεν έβρισκα μια ολοκληρωμένη πρόταση που δεν αναιρούσε την προηγούμενη.

Μα πως γίνεται να μην μπορώ να γράψω για κάτι που το πιστεύω απόλυτα?

Μίλησα γι' αυτό σε μία φίλη. Με ξέρει σαν την παλάμη της. Και ήταν ξεκάθαρη.
Δεν μπορώ, τουλάχιστον εγώ, να γράψω γι' αυτό. Στην αρχή με στεναχώρησε, μετά κατάλαβα το γιατί.

Όσο και να πιστεύω τελικά ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα. Ότι υπάρχει δηλαδή μια διαρκής αναζήτηση στην ζωή μας, δεν μπορούσα να υπερασπιστώ το ότι δεν έχουμε ρίζες. Και εγώ έχω ρίζες.

Υπέροχα παιδικά χρόνια, στιγματισμένα συνάμα από τραγικά γεγονότα. Και πολλά, πάρα πολλά ματωμένα γόνατα.

Έχω έναν δικό μου τόπο πάνω σε ολόκληρη τη γη. Δεν είναι σπουδαίος, αλλά η καρδιά μου όπου και να ζει, είναι μισή παρατημένη εκεί, να με προσμένει για άλλη μια αντάμωση. Εκεί είναι όλα διαφορετικά. Είναι ολόκληρα.

Έχω γνωρίσει και αγαπήσει ανθρώπους μεγαθήρια, που μου καθόρισαν χαρακτήρα. Και ακόμη και αν δεν είναι κοντά μου, νοερά τους αναζητώ. Και κάποια βράδια πριν κοιμηθώ, παρακαλάω να τους ονειρευτώ. Να ξανά θυμηθώ τις συμβουλές τους, την μεγάλη τους αγκαλιά, να ξανά νιώσω λίγο την αύρα τους. Πόσο ευλογημένη είμαι, που με αγάπησαν και με καθοδήγησαν.

Και έχω αμετακίνητες αξίες. Σαν τεράστια βουνά. Δεν πρόκειται να αλλάξουν ακόμα και αν με προδόσουν όλες. Μία προς μία και βασανιστικά. Κυλάνε στο αίμα μου. Πιστό σκυλί τους αιώνιο εγώ.

Έζησα σε πολλά μέρη, άλλαξα γειτονιές και καλημέρες.
Μα σε όσα μέρη και να περιπλανήθηκα. Σε όσα μέρη και να σκόρπισα τα χρόνια μου. Όσους ανθρώπους κι αν άφησα να με γνωρίσουν, δεν έπαψα ποτέ να είμαι ένα δέντρο.

Και οι καινούριες αρχές ήταν πολλές. Αφού πάντα μου φάνταζαν συναρπαστικές περιπέτειες. Τώρα, ίσως να κουράστηκα λίγο. Μα στη πρώτη ευκαιρία πάλι θα κάνω επανεκκίνηση. Αρχίζει σαν ιδέα, μετά έρχεται ο ενθουσιασμός, καταλήγει σε έρωτα για αυτό που θα κάνω και μετά δεν με σταματάει τίποτα.

Έκανα αναζητήσεις, πειραματίστηκα, περιπλανήθηκα, εγκατέλειψα.

Και πάλι δέντρο νιώθω όμως. Και ίσως αυτό να μην είναι και τόσο κακό.
Μπορώ να ψηλώνω, να ανοίγω κλαδιά. Να έχω τις εποχές μου.
Να λυγώ στον άνεμο για να μη σπάσω. Να χαίρομαι τον ήλιο, την βροχή και την ξαστεριά. Μπορώ να ξεκουράσω περαστικά, ταξιδιάρικα πουλιά.

Μα το χαρακτηριστικό μου αυτό που με ταυτίζει απόλυτα μαζί του είναι ένα. Οι ρίζες.

Μπορεί να με βλέπεις σαν τσιγγάνα να ψάχνω μόνιμα μια πατρίδα που ίσως δεν βρεθεί ποτέ. Μπορεί κάποιες φορές η προσαρμοστικότητα μου στη καινούρια πρόκληση να αγγίζει την τελειότητα.

Μπορεί να μη τις βλέπεις με γυμνό μάτι. Αλλά υπάρχουν. Είναι οι δικές μου ρίζες, που με κάποιο μαγικό τρόπο με ακολουθούν.
Δεν ξεριζώνονται για να με ακολουθήσουν. Απλώνουν κάτω από τα πόδια μου. Τις νιώθω. Και με το καιρό βαθαίνουν και πιο πολύ, ώστε να με κάνουν ολοένα και πιο δυνατή.

             
                 

Δεν υπάρχουν σχόλια: