Συνηθίζεται πολύ. Ταλαιπωρίες και ίντριγκες δίχως λόγο, δίχως αιτία με σκοπό να δώσουν νόημα στη κατά τα άλλα βαρετή ζωή σου. Είναι εκείνες οι μέρες που ξυπνάς και βλέπεις να πρωταγωνιστείς στο βουβό κινηματογράφο, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φωνές και τότε σαν από διαστροφή η κάποια άλλη ψυχολογική διαταραχή, θέλεις να ταράξεις πάλι τα νερά. Θέλεις να βάλεις εκείνο το φωτοστέφανο που σου προσδίδει η αδικία και να περιφέρεσαι σαν άλλη μία Παναγιά η να ζωστείς με τα όπλα σου και να προκαλέσεις μια μονομαχία.
Βαριέμαι βρε αδερφούλη στα ίδια και στα ίδια, ρουτινιάζω. Και ξέρω πως κανείς δεν παραδέχεται πως το κάνει. Μα κάποιοι ήδη χαμογελάνε.
Η αδρεναλίνη σου χτυπάει κόκκινο και η λαχτάρα για επιβεβαίωση μετά από μία ακόμη μάχη γίνεται σκοπός. Ρισκάρεις ξανά, τα πάντα η μπορεί και τίποτα. Και είναι αυτό το ρίσκο τόσο αναζωογονητικό που σου δίνει δύναμη, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Παιχνίδια ενηλίκων.
Είναι εκεί που οι συμπρωταγωνιστές σου έχουν πιαστεί απροετοίμαστοι και προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα στην επιφάνεια των θολών νερών σου. Είναι εκεί που κάποιοι σοκάρονται από την απότομη αλλαγή και δεν βρίσκουν τρόπο αντίδρασης. Είναι αυτές οι στιγμές που ίσως και να τους κρυφό λυπάσαι.
Σαν άλλη μία drama queen που θέλει να σαγηνεύσει το κοινό της, περιφέρεις την στεναχώρια σου και την απελπισία σου προκαλώντας σε μάχες και ανακατατάξεις.
Και όταν ο κύκλος κλείσει, όταν θα έχεις αποφασίσει ότι αρκεί, θα χωθείς σε μια ανακουφισμένη αγκαλιά και ένα κρυφό πονηρό χαμόγελο θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου, που τελείωσε αυτή η σκανταλιά και θα βγάλεις το φωτοστέφανο για να φυλαχτεί για μια μελλοντική ξανά χρήση.
Μη το πεις πουθενά μόνο. Ούτε στον εαυτό σου. Όπως φυλάς τα ξόρκια, έτσι και αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα πιάσει. Θα παίζεις μόνος άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου