Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Η τρελή του χωριού

Δεν είναι μεγάλο. Είναι ένα μικρό χωριό. Και εγώ η τρελή του.
Το ήξερα από τη μέρα που γεννήθηκα πως έχω ξερό το κεφάλι. Το ήξερα πως τη ζωή μου, θα την δυνάστευαν τα πάθη μου. Το ένιωθα πως με σαγήνευε η χαρά, πως λυτρωνόμουν στη λύπη.
Δεν διαβάσανε το χέρι μου ποτέ. Δεν ήξερα τι θα απογίνω. Βήμα το βήμα παρασύρθηκα. Ούτε που έδωσα σημασία στο απειροελάχιστο χρόνο αυτόν, ανάμεσα στα βήματα μου.
Κάποια στιγμή κοίταξα πάνω από τον ώμο μου. Είδα την απόκλιση από την αφετηρία. Παρατήρησα τα χνάρια μου. Κάπου κάνανε κύκλους. Κάπου ήταν σαν μεθυσμένα. Και κάπου είχα συρθεί.

Τι μαγικό. Να μπορείς να κοιτάς πίσω σου. Και να είναι όλα εκεί.
Έχω μνήμη δυνατή. Οι πιο πολλοί εκεί αποδίδουν την τρέλα μου. Μα εγώ νιώθω ζωντανή, ποτέ δεν υπήρξα ψόφια. Το αίμα απλά, κυλούσε πιο ζεστό στις δικές μου φλέβες. Πως να σας εξηγήσω πως δεν είμαι τρελή? Πως να σας πω ότι ποτέ δεν ήμουν παράσιτο σε σάρκα άλλου? Πόσο αθώοι φαίνεστε εδώ από το ψηλό μου θρόνο. Πόσο αθώοι νομίζετε πως είστε?

Γονάτισα μπροστά σας. Ήπια νερό από την χούφτα σας. Σας έγλυψα τις πληγές. Χόρτασα με τα ψίχουλα σας. Γιατί? Γιατί σας συμπονώ. Σας συμπονώ με την συμπόνια που αν την ψάξετε στο βάθος έχει απαξίωση. Αγαπώ ότι απαξιώθηκε στα μάτια μου και απαξίωσα ότι αγάπησα.
Γιατί είμαι αχόρταγη. Θέλω στη κάθε μου στιγμή να γράφεται ιστορία. Για να τις κοιτάζω μετά πάνω από τον ώμο μου και να νιώθω την ίδια συγκίνηση. Να τρέμω σύγκορμη στη θέα τους. Να λαχταρώ να τις ξαναβρώ.

Τους πόνους μου και τις κακές στιγμές, τις έχω μνήμες στο σώμα μου. Σε εκείνα τα σημεία που ψυχή και σώμα πάνε να ενωθούν. Πονάνε αφόρητα κάποια βράδια. Κάποιες φορές στο φως της ημέρας γίνονται αόρατο σαμάρι. Δεν βαριέσαι. Και αυτές ιστορία γράψανε.

Είμαι η τρελή του χωριού. Στη λέξη χωριό βάλτε ότι σας κάνει κέφι. Μα πριν βιαστείτε να συμφωνήσετε, μάθετε πως την ζωή μου ποτέ δεν την πέρασα στο περίπου. Εσείς?


         

2 σχόλια:

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Είναι καταπληκτικό να ζεις με τόλμη και τσαγανό κι όχι απλώς να συντηρείς παθητικά τη ζωή σου, έτσι απλώς για να μην πεθάνεις! Η ζωή και η ψυχή έχουν ταυτισμένη "συγχορδία" που αντανακλάται σε εμάς!
Ωραίο το θέμα και το video σου!
Φιλιά και καλό Σ/Κο !!!

33 και βλέπουμε..... είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ!