Οι στιγμές

Είναι εκείνες οι στιγμές. Που πριν και μετά από αυτές ήταν όλα διαφορετικά. Ξέρετε, εκείνες οι στιγμές γροθιά στο στομάχι. Σε διπλώνουν.

Δεν φοβήθηκα τίποτα περισσότερο από αυτές τις στιγμές. Το βάθος του χρόνου το διαχειρίζομαι. Το παλεύω με νύχια και δόντια. Μπορώ να πέσω στη μιζέρια του, να κυλιστώ στα σεντόνια μου, να ξύσω τις πληγές και μετά να τις επουλώσω. Μπορώ να μιλήσω γι' αυτό.
Αυτές τις στιγμές όμως τις άξαφνες. Που μπορούν να γκρεμίσουν το σύμπαν μου. Δεν τις αντέχω. Από μικρό παιδί κατάλαβα πως σε μία στιγμή μπορεί να αλλάξει όλη σου η ζωή. Και αυτή η στιγμή έχει μόνο ήχο.

Οι μεγαλύτεροι φόβοι μου σε μια μικρή στιγμούλα επιβεβαιώθηκαν. Οι μεγαλύτερες συμφορές μια στιγμή χρειάστηκαν. Και οι ''δικοί μου'' άνθρωποι σε κάτι τέτοιες στιγμές πήραν την θέση που τους άξιζε. Μέσα μου.

Τα βλέμματα δεν διασταυρώνονται πια. Τα κεφάλια σκύβουν. Τα χέρια δεν βρίσκουν χέρια να αγγίξουν. Οι αγκαλιές μένουν άδειες. Ο καθένας εγκλωβίζεται στη στιγμή του. Μόνος. Ανήμπορος να διαχειριστεί το σαρωτικό του πράγματος. Σε μερικές τέτοιες στιγμές, πήρα τις πιο μεγάλες και γρήγορες αποφάσεις. Αν υπήρχε η δυνατότητα.

Αυτές τις στιγμές τις θυμάμαι μία προς μία. Θα σου μιλήσω για το πριν και το μετά από αυτές. Αυτές μπορεί να στις αναφέρω αδιάφορα. Ποτέ δεν θα σου πω όμως τι σήμαιναν για μένα.
Τις αναγνωρίζω γιατί δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψω. Τις αναγνωρίζω γιατί όταν τις ζω δεν έχω λόγια να ξεστομίσω. Είτε γιατί δεν έχει νόημα πια, είτε γιατί δεν υπάρχει κάτι να πω. Το νιώθεις πως μετά από αυτό εδώ, όλα θα είναι αλλιώς. Δεν μιλάω. Το μόνο που ακούω είναι τα συντρίμμια που πέφτουν. Ο στιγμιαίος ήχος από το γυαλί που ραγίζει είναι εκκωφαντικός.

Όλες μου αυτές τις στιγμές τις μισώ. Γίνονται οι μελλοντικοί εφιάλτες μου.
Και εγώ χθες το βράδυ πάλι δεν κοιμήθηκα. Πάλι είδα εφιάλτες.