Να υποκριθώ πως με έπιασε η Άνοιξη?

Να υποκριθώ πως με έπιασε η Άνοιξη? 
Να πω τι? Ότι τρέχω κάθε μέρα αναμαλλιασμένη στους αγρούς και στους κάμπους και στερεώνω μαργαρίτες πίσω από τα αυτιά? (τις άρτιες όχι αυτές που μάδησα για να δω αν με αγαπά)...
Όχι, δεν θα πω ότι φοράω τα φλοράλ φορέματα μου και λικνίζομαι στο δρόμο σαν βάρκα σε στραβό γιαλό. Σέρνομαι.
Τα πόδια μου δηλαδή σέρνονται. Κουβαλάνε και εμένα. Το καλοκαίρι κουτσά στραβά θα το καταλάβεις, είναι η ζέστη θες, τα λίγα ρούχα, τα μπάνια στη θάλασσα που κάνουν καλό? Που? Ξέρω και εγώ? Στο δέρμα?
Και όλη αυτή η χαρά που νομίζεις πως θα φέρει η Άνοιξη, θα έρθει η θα την προλάβει ο καύσωνας και θα κλειστούμε μέσα σαν ποντικοί για λίγη δροσιά?
Εγώ πάντως το χρέος μου το έκανα, αγόρασα ένα μανό σε ανοιξιάτικο χρώμα, το έβγαλα από τη τσάντα και όταν το παρατήρησα μου φάνηκε σαν μαραμένο φιστίκι Αιγίνης, το έβαλα στο συρτάρι μαζί με τα περσινά. Το καμάρωσα και σε μισή ώρα το ξέχασα. Να θυμηθώ να το ξαναδώ.

Και τώρα που θυμήθηκα τα φιστίκια, να τι θα ήταν πολύ ωραίο να κάναμε την Άνοιξη για να γίνουμε πιο αλαφροΐσκιωτοι βρε αδερφέ. Να ήμασταν λέει στην Αίγινα (εγώ με φλοράλ φόρεμα πάντα), να ξαμολυθούμε, να κυνηγιόμαστε σαν τα στοιχειά μέσ' τα λιβάδια και να τσακίζουμε φιστίκια από τα δέντρα τα οποία θα χτύπαγε ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι. Μετά ξαναμμένοι από το περπάτημα θα καταλήγαμε σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι να λιαζόμαστε, παρέα με πέντε πιάτα γαύρο μαρινάτο, ψωμί και μπύρα....

Χτυπάει το τηλέφωνο. Και ρωτάω εγώ τώρα, ''τα φυστίκια ξέρουμε πότε τα μαζεύουν?'' - ''Καλοκαίρι, γιατί?'' - ''Τ'ιποτα μωρέ έτσι ρώτησα...τι, δεν τρώγονται κατευθείαν από τα δέντρα?. Ααα δεν ξέρω έχω τις επιφυλάξεις μου''

Πάει και η λιακαδάτη χαρά, πάει και η φαντασίωση. Σήμερα όμως θα κάνω την υπέρβαση μου.
Θα συρθώ. Ναι.
Μέχρι το ψυγείο. Έχει μπύρα και γαύρο μαρινάτο. Εντάξει όχι, δεν έχει λιακάδα μέσα στη κουζίνα μου αλλά οι παλιές λένε ''Μην κάθεσαι στον ήλιο Άνοιξη, θα αρρωστήσεις''. Και ποια είμαι εγώ να τις αγνοήσω......